Afscheid van mijn Jack

Lieve Jack (04-05-2017-27-09-2025)

Je kwam hier als een lieve, onbenullige pup. En vanaf dag één stond je er. In al je eigenheid, met die blik die dwars door alles heen keek. Je was nooit een allemansvriend, maar wie je in je hart sloot, die zat daar goed. En diep.

Je was loyaal op een manier die ik alleen van jou ken. Soms ook onmogelijk. We hebben echt wel rollen behang gekocht om je achter te plakken als je weer eens iets ‘gestolen’ had. Je wilde erbij zijn, maar op jouw voorwaarden en het liefst met iets van ons (een boek, een pen, een sok) in jouw bek. Niet te dichtbij, maar wel in de buurt. Niet te veel gedoe, maar als het moest, stond je er. Altijd.

De laatste weken waren rauw. Zo rauw. Je lijf vocht en ik vocht mee. Met alles wat ik had, wat ik wist, wat ik hoopte. Ik probeerde je te lezen, te volgen, je voor te zijn – en toch was ik te laat. Of zo voelde het. En ik weet, als jij nu naast me stond, zou je zacht zuchten en me aankijken met die blik van jou. Alsof je wilde zeggen: “Genoeg nu. Je hebt het goed gedaan. Echt.”

Maar mijn hart heeft nog tijd nodig. Tijd om in een zee van verdriet eilandjes van dankbaarheid en mooie herinneringen te zien.

Ik mis je lijf dat altijd ergens in de weg lag, je grote hoofd tegen mijn hoofd gedrukt. Je gesnurk als geruststelling. Ik mis jouw manier van er zijn – zonder iets te zeggen, maar alles duidelijk makend.

Jack, je was mijn rots. Mijn metgezel. Mijn grote zwarte vriend.
Je hebt iets achtergelaten dat niemand kan vervangen. En dat hoeft ook niet. Want jij was jij.

Dank je.
Voor je trouw.
Voor je geduld.
Voor je aanwezigheid.

En ik? Ik leer opnieuw ademen, zonder jouw adem naast de mijne.
Maar je zit onder mijn huid. Voor altijd.
Lieve, lieve Jack.
Dag jongen.
Tot ooit.