Medicatie (Bravecto, L4, enz.) en het zelfherstellend vermogen
Veiligheid van medicatie?
Ik blijf nog even bij het onderwerp Bravecto of bij de ‘nieuwe’ L4 vaccinatie. In de diverse FB groepen staan reacties van mensen die Bravecto al meerdere keren aan hun hond hebben gegeven en/of een L4 vaccinatie aan hun hond hebben laten geven zonder iets te hebben gemerkt nadien. Dat is mooi zou je denken, want dat bewijst (in ieder geval voor dié mensen) dat het veilig is om toe te (laten) dienen. Maar is dat zo?
Kun je spreken van veiligheid als niet bekend is wat een middel op langere termijn in een lichaam doet? Even los van het feit of het nu om Bravecto gaat of de L4.
Zelfherstellend vermogen.
In de homeopathie gaan we uit van het zelfherstellend vermogen dat ieder organisme bezit. Een snee in je vinger geneest ‘vanzelf’. Het wondje gaat dicht en na een tijdje zie je er niets meer van. Werkt het zelfherstellend vermogen niet goed (meer) dan kan het gebeuren dat de snee niet uit zichzelf geneest. Het wondje kan gaan infecteren en in sommige gevallen zie je dat weefsel rondom een wondje afsterft.
Heel veel factoren hebben invloed op de werking van het zelfherstellend vermogen. De factor tijd (leeftijd) is er daar één van. Breek je je heup op 80-jarige leeftijd dan herstel je daar veel moeilijker van dan wanneer je als kind je heup breekt.
Medicinale belasting.
Een andere factor die een rem zet op het zelfherstellend vermogen is medicinale belasting. Is een organisme in balans dan is het klachtenvrij. Klachten ontstaan wanneer je uit balans bent. Het lichaam toont dit in de vorm van een klacht. Denk aan een huidklacht bij de hond; hoe vaak gebeurt het niet dat er een hormoonzalf voor wordt gegeven, of antibiotica, of atopica, prednison? In feite smeer je de jeukende plek weg, maar je doet niets aan de onbalans, in dit voorbeeld kan dat zo maar verkeerde voeding zijn. En je ontneemt het lichaam de kans om te laten zien dat het uit balans is. Heb je een sterk zelfherstellend vermogen, dan zal het keer op keer een klacht laten zien, met een beetje mazzel telkens op de huid. Het zelfherstellend vermogen doet zijn best om de onbalans te tonen op een plek die niet meteen levensbedreigend is. Maar blijf je die klachten keer op keer wegpoetsen en doe je niets aan die onbalans, dan is de kans groot dat je een verschuiving gaat zien; het zelfherstellend vermogen raakt uitgeput en de klacht verdwijnt van de oppervlakte (de huid) en beweegt zich naar een dieper liggend niveau (organen). Dat is een verschuiving die je niet wil!
Complicerende factoren.
Het kan gebeuren dat een dier op de wereld komt met een zelfherstellend vermogen dat al onder druk staat, denk aan erfelijkheid van aandoeningen die in bepaalde rassen voorkomen maar denk ook aan het jarenlang (over)-vaccineren van de dieren waarmee gefokt wordt of bijvoorbeeld inteelt en dan kan de “emmer” al snel overstromen. Hoe gevoeliger het dier, hoe gevoeliger het reageert en hoe sneller je een reactie zult zien.
Terug naar de Bravecto/L4.
Het bovenstaande verhaal maakt dat niet ieder dier na een Bravecto-tablet direct waarneembare symptomen laat zien. Dit neemt niet weg dat de medicatie wel degelijk invloed heeft op het organisme. Het lichaam moet in staat zijn om de giftige stoffen – waarvan een dierenarts/fabrikant dus wil dat het 3 maanden in het bloed van jouw dier zit- weer af te breken. Lever, nieren, huid, lymfesystemen…. Alles in het lichaam is er druk mee.
Neem als voorbeeld een rashond waarbij epilepsie voorkomt. Het dier is erfelijk belast, heeft een zogenaamde predispositie om epileptische aanvallen te krijgen. Nu krijgt -gelukkig- lang niet iedere hond van dat ras epilepsie. Maar bij een dergelijk gevoelig dier is de kans dus groter dat hij epilepsie zal ontwikkelen nadat de ‘emmer’ voor dat dier is over gestroomd.
Ik verklaar me nader: Stel dat deze voorbeeld-hond als pup volledig is gevaccineerd. Wanneer hij 1 jaar is krijgt hij b.v. een rabiësvaccinatie naast de jaarlijkse cocktail. Vervolgens ontwikkelt hij huidklachten (het lichaam laat zien dat het niet in balans is) maar deze huidklachten worden weggesmeerd met een hormoonzalf (= onderdrukking want je doet niets aan de oorzaak van de onbalans). De huidklachten blijven, er volgen nog een paar kuurtjes antibiotica en anders hebben we nog de atopica. In feite heb je te maken met een niet-gezonde hond (reden om niet te mogen vaccineren volgens de bijsluiters van de vaccins), maar hij wordt het jaar erop tóch gevaccineerd en deze keer krijgt hij de nieuwe L4 erbij. Dan kan het maar zo dat op dat moment de emmer overstroomt en de onbalans zich op een dieper liggend niveau openbaart, bij mijn voorbeeld-hond is het risico aanwezig dat het dier epilepsie krijgt. Soms ontstaat dat na 1 vaccinatie, soms na de 2e een jaar later. Voor fabrikanten en/of dierenartsen reden om te zeggen dat het niet aan het vaccin ligt, maar voor mij als homeopaat een duidelijk aanwijsbaar feit wanneer het dier kort of soms maanden erna klachten krijgt. Het is een opeenstapeling..
Maar wat dan wel?
Wat ik hiermee wil zeggen: je kunt niet in je dier kijken om te zien hoe groot zijn of haar emmer is. Wanneer stroomt die emmer over? Ik kan niet in mijn hond kijken, maar ik weet dat ik een heel gevoelig dier heb, hoe groot en onbenullig hij met zijn 90 kg ook is.
In zijn ras komen naast ED en HD, ook osteosarcoma’s voor, botkanker. Natuurlijk kan ik niet zeggen dat hij nooit botkanker zal ontwikkelen door hem niet te laten vaccineren of door hem geen Rimadyl of andere medicatie te geven. Maar ik houd het risico zo laag mogelijk en ik probeer te streven naar een voor hem zo optimaal mogelijke balans.